برق امروزی در دنیای باستان؟
کالج مهندسی دانشگاه هیوستون این مجموعه را در مورد ماشین‌هایی که تمدن ما را راه‌اندازی می‌کنند و افرادی که نبوغ آنها را خلق کرده‌اند، ارائه می‌کند.
گذشته راه خشمگینی برای نشان دادن خود در پلک های کوچک دارد. به همین دلیل است که تاریخ برای کسانی که آن را دنبال می کنند بسیار سرگرم کننده است. یک خط در یک نامه نوجوان توسط یک شخص مشهور ممکن است هیچ معنایی نداشته باشد. اما اگر حروف بسیار کمی داشته باشیم، بزرگ به نظر می رسد. ممکن است به طرز وحشتناکی گمراه کننده باشد، اما نمی توان آن را نادیده گرفت.
مورد باتری بغداد را در نظر بگیرید – نوعی نامه نوجوانانه تکنولوژیکی از گذشته دور. باتری های بغداد یک یادگار باستان شناسی هستند که در دهکده ای در نزدیکی بغداد در سال 1936 یافت شد. آنها کوزه های سفالی به ارتفاع پنج اینچ و نه چندان جالب هستند.
دو سال بعد ویلهلم کونیگ باستان شناس آلمانی متوجه آنها در موزه بغداد شد. وقتی از نزدیک نگاه کرد، متحیر شد. او ادامه مقاله‌ای منتشر کرد که در آن اشاره کرد که این باتری‌ها می‌توانستند برای آبکاری الکتریکی مورد استفاده قرار گیرند. و تاریخ این باتری ها را از قرن سوم قبل از میلاد دانست.
در داخل کوزه ها یک میله آهنی عمودی وجود داشت که توسط یک استوانه مسی احاطه شده بود. آهن و مس در یک درپوش سفالی نصب شده بودند که آنها را از یکدیگر عایق می کرد. شیشه ها را با یک الکترولیت پر کنید – مثلاً سرکه – و یک اختلاف ولتاژ بین مس و آهن ایجاد می شود.
بنابراین این کوزه ها قطعا می توانستند به عنوان باتری های الکتریکی عمل کنند. به طور طبیعی، مردم شروع به گلدوزی بر روی تحلیل کونیگ کردند. یکی از ایده‌های رایج این بود که مصری‌ها از آنها برای روشن کردن چراغ‌های الکتریکی در هنگام ساختن داخل اهرام خود استفاده می‌کردند. فراموش نکنید که این اهرام بیش از دو هزار سال قبل و قبل از اینکه کسی با آهن کار کند ساخته شده است.
در سال 1948، یک مهندس جنرال الکتریک ساخت این کوزه ها را تکرار کرد، آنها را با سرکه پر کرد و خروجی تقریباً دو ولت را اندازه گرفت. اما حداکثر جریان آنها بسیار اندک بود. در بهترین حالت آنها حدود یک چهلم توان یک باتری سه گانه A را تحویل می دادند. بعدها، یک دانشمند آلمانی دریافت که با استفاده از تعداد بسیار زیادی از آنها، می تواند لایه بسیار نازکی از طلا را روی نقره آبکاری کند.
مشکلات این نوع باتری :
ما هیچ سیمی پیدا نکردیم. مردم چگونه توان خروجی را جمع آوری می کردند؟ ما هیچ سابقه مکتوبی از چنین دستگاه هایی پیدا نمی کنیم. و هر بار که الکترولیت دوباره پر می شد، مهر و موم سخت سفال باید شکسته شود. (در مورد شارژ مجدد باتری ماشین فکر کنید.)
با این حال، با کاهش ادعاهای مربوط به این باتری ها، اعتبار آنها افزایش می یابد. اگر اینها باتری بودند، باید سیستم های الکتریکی مدرن را از فکر خود حذف کنیم. آنها می توانستند برای شفا استفاده شوند. یونانی ها و رومی ها با ایستادن بیماران روی مارماهی های الکتریکی تا زمانی که پاهایشان بی حس شود، با درد نقرس مبارزه می کردند. یا ممکن است باتری ها یک هدف نمایشی داشته باشند، مانند ایجاد گزگز در هنگام لمس یک مجسمه فلزی.
وقتی در مورد باتری های بغداد می خوانیم، دو چیز برایمان جالب است. یکی این است که ما باید شور و شوق خود را هنگام خواندن گزارش تاریخ مهار کنیم. اما نکته دیگر این است که تاریخ واقعاً ظرفیت ارائه شگفتی‌های شگفت‌انگیز را به ما دارد.
